Ul. Mariacka - Szczecin przed 1945r. i dziś

Poniedziałek, 3 października 2011 · dodano: 19.10.2011 | Komentarze 3

Ul. Mariacka (Kleine Domstrasse) – obecnie od północy zamyka ją ul. Plac Żołnierza Polskiego, a od południa ul. Grodzka. Swoją nazwę wzięła od placu który przecina, czyli pl. Mariackiego, który zaś swoje miano posiadł od kościoła NMP istniejącego od XIII – XIX wieku – więcej o historii tej lokalizacji.
Do XVI wieku ulica jest podzielona na trzy uliczki o odmiennych nazwach głównie związanych z ulokowanymi przy nich ważnymi budynkami lub od nazwisk ważniejszych mieszkańców tychże ulic. Dopiero od czasów reformacji przyjmuje nazwę Małej Tumskiej (Lutteke Domstrate) początkowo częściowo, a później na całej obecnej długość. W okresie kiedy Szczecin przechodził z rąk do rąk i wzrosło zapotrzebowanie na podniesienie obronności miasta, a władze pruskie przystąpiły do realizacji Twierdzy Szczecin, Mała Tumska została zamknięta od północnej strony bramą Anklamską (obecnie Królewska) która spowodowała wzrost znaczenia komunikacyjnego na rzeczonej ulicy, ponownie także wprowadzono nową nazwę ulicy - Kleine Dohmstrasse. W 1945 po przejęciu Szczecina przez władze polskie ulica otrzymuje nazwę Cieszymira, aby już dziesięć lat później otrzymać obecną nazwę Mariackiej kierując się względami historycznymi tej okolicy.
Do najważniejszych instytucji znajdujących się na obecnej Mariackiej, oprócz nieistniejącego już kościoła NMP, było Kolegium Jageteuffela posiadające miano od nazwiska założyciela, Otto Jageteuffela, ówczesnego burmistrza Szczecina. Kolegium dawało schronienie ubogim chłopcom i dawało wykształcenie rzemieślnicze w zależności od potrzeb okresu w którym działało. Data rozpoczęcia działalności Kolegium to 1399 r. natomiast rozwiązanie nastąpiło wraz z zakończeniem II w. ś. czyli w 1945 r. po 546 latach. Ze względu na długi czas działalności było połączone m.in. ze Szkołą Radziecką i Gimnazjum Miejskim.

Kleine Domstraße 1893 © sargath7

źródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

ul. Mariacka © sargath7

Kleine Domstraße 4 © sargath7

źródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

ul. Mariacka 4 © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Budynek PZU – miejsce narodzin Katarzyny II - Szczecin przed 1945r. i dziś

Wtorek, 27 września 2011 · dodano: 12.10.2011 | Komentarze 3

Z budynkiem przy ulicy Farnej oznaczonym numerem 1 wiąże się jedno ważne wydarzenie, a mianowicie w nim przyszła na świat 2 maja 1729 r. Zofia Fryderyka Augusta von Anhalt-Zerbst, córka Chrystiana Augusta von Anhalt-Zerbst i jego żony Joanny dowódcy ósmego pułku, nieistniejącej już niestety, twierdzy Szczecin.
W budynku na ulicy Farnej mieszkała z rodziną , aż do czternastego roku życia, następnie wyjechała do Petersburga, gdzie w wieku szesnastu lat wyszła za mąż za księcia Karola Piotra Ulryka, późniejszego cara Rosji Piotra III, wcześniej przyjmując prawosławną religię oraz imię Katarzyna Augusta.
Pierwszym dzieckiem Katarzyny był Paweł Piotrowicz późniejszy car Paweł I, którego ojcem nie był z pewnością Piotr III, natomiast drugim dzieckiem byłą dziewczynka Anna Piotrowna której ojcem był późniejszy król Polski Stanisław August Poniatowski.
Car Piotr III długo władzy nie utrzymał, bo już po pół roku został obalony przez własną żonę która zasiadła na tronie Rosji jako Katarzyna II Wielka.
Okazując znak pamięci o swoim rodzinnym mieście Szczecinie, ofiarowała mu między innymi zbiór 23 pamiątkowych medali, które umieszczone zostały w Ratuszu Miejskim.

Na ścianie rodzinnego domu Katarzyny II, w 1889 r. umieszczono granitową płytę z napisem:

IN DIESEM HAUSE HAT AM 2 MAI (21 APRIL) 1729 DIE KAISERIN KATHERINE DIE GROSSE VON RUSSLAND DAS LICHT DER WELT ERBLICK

,a w 1949 r. została zdemontowana przez ówczesne władze polskie i umieszczona w piwnicach Muzeum Narodowego w Szczecinie.

Obecnie budynek jest w posiadaniu PZU, niestety po dewastacji nazwanej remontem, ktoś zapomniał o odtworzeniu cennych zdobień na fasadzie budynku.

Landratsamt des Kreis Randow, Große Domstraße 1 - 1925 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

ul. Farna 1 - budynek pzu © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Dom Przeora - Szczecin przed 1945r. i dziś

Czwartek, 15 września 2011 · dodano: 23.09.2011 | Komentarze 1

„Dom Przeora” pełni obecnie rolę wikarówki kościoła św. Jakuba (katedry) i jednocześnie jest jedynym zachowanym budynkiem z pierwotnej zabudowy przykościelnej. W tym miejscu, gdzie na dzień dzisiejszy znajdują się budynki kościelne, do XIX w. istniał cmentarz, a większość zabudowy kościelnej znajdowała się właśnie na jego terenie, m.in. „dom przeora”. Budynek ulokowany był od południowej strony kościoła, a jego powstanie szacuje się na początek XV w. Dom swoją nazwę wziął od zamieszkujących w nim kolejno głów zakonu - przeorów, czyli odpowiedników obecnych proboszczów w parafiach. Do czasów reformacji wszystko należało do zakonu Benedyktynów, którzy byli znani z serwowania na terenie parafii piwa, prawdopodobnie sprowadzanego z Dąbia i Pasewalku. Można znaleźć także wzmianki, że za czasów proboszcza Kramer’a na tyłach znajdował się niewielki budynek browaru.
Ostatnim przeorem zamieszkującym budynek był Johannes Kunhoffer, który zmarł w 1539 r., po zreformowaniu kościoła domek trafił w ręce pierwszego generalnego superintendenta Kościoła Pomorskiego, Paula von Rode. Nie ustalono jednak czy nowy właściciel mieszkał w nowym lokum, pewne natomiast jest iż mieszkał w niewielkim budynku (nie istnieje) położonym bliżej obecnej ul. Wyszyńskiego. Po śmierci Rode w 1563 r. „dom przeora” przeszedł w posiadanie książąt, a w ręce kościoła powrócił 31 marca 1625 r. w posiadanie kolejnemu Superintendentowi Kościoła Pomorskiego - Davidowi Reutz przez Bogusława XIV. Ostatnim zidentyfikowanym mieszkańcem domu zmarłym w 1885 był pastor Boysen. W późniejszych latach dom popadał w ruinę, a podczas nalotów aliantów w 1944 został poważnie uszkodzony. Oprócz niego istniały jeszcze dwa budynki od strony obecnej ul. Sołtysiej (Schulzenstrasse) dawniej nazywanej ulicą kowali, niestety mimo iż były uznawane za zabytkowe to znikły z powierzchni ziemi, a jedynym odbudowanym budynkiem był właśnie „dom przeora”.

Priorathaus, Jakobikirchof 1 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Wikarówka - Dawny Dom Przeora © sargath7

Priorathaus, Jakobikirchof 1 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Wikarówka - Dawny Dom Przeora © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Ul. Koński Kierat - Szczecin przed 1945r. i dziś

Piątek, 9 września 2011 · dodano: 15.09.2011 | Komentarze 10

Ul. Koński Kierat (Rossmarktstrasse) obecnie zamyka od zachodu ul. Staromłyńska, a od wschodu ul. Farna. Pierwotnie jednak była krótsza i obszarowo należała do obecnej ul. Mariackiej (Kleine Domstrasse) czyli Małej Tumskiej. W drugiej połowie XV w. pojawiają się pierwsze wzmianki iż została nazwana ul. Byczą (Bullenstrasse) od nazwiska rodowego zamieszkującej w tym obszarze rodziny. W tamtych czasach przyjął się zwyczaj nadawania nazw ulic od nazwisk możnych mieszkańców danego rejonu miasta – w tym przypadku rodu Bulle. Najbardziej wiarygodne źródła podają, że oficjalnie nazwę Byczej przyjęła w 1587 r. i nosiła ją do 1856 r. Wraz z nową nazwą jej granice zaczęły odpowiadać tym z czasów dzisiejszych.

Obecnie w zachowanych bardzo pięknych kamieniczkach znajdują się głównie antykwariaty. Najciekawszą kamienicą jest ta oznaczona numerem 14/15. Mieściły się tam łaźnie miejskie. Na tyłach parceli 15 znajdował się mały basen (Kleine Schwimmbad) powstały w latach 1894-1895, natomiast na tyłach parceli 14, duży (Große Schwimmbad) w 1900-1901. Łaźnie były miejscem rozrywki ówczesnego Szczecina, a także miejscem utrzymywania higieny, ponieważ stare kamienice kiedyś nie posiadały łazienek. Baseny znajdowały się na tyłach budynków, natomiast łaźnie z wannami i prysznicami w pomieszczeniach od ulicy. Zasilenie wodą było pozyskiwane ze źródeł znajdujących się ponad 70 metrów pod ziemią. Mały basen posiadał podgrzewaną wodę, gdzie głównie młodzież z okolicznych szkół uczyła się pływać. Z tym miejscem wiąże się także nazwisko jednego z najznamienitszych mieszkańców Szczecina – Michała Knausza – Węgra z pochodzenia, trenera kadry Szczecińskich pływaków odnoszących wiele sukcesów (m.in. 12 tytułów mistrza kraju w pływaniu). Kadrę prowadził od 1949 r., a zmarł w 1988r. otrzymując miejsce na Szczecińskim cmentarzu wśród grobów zasłużonych Szczecinian.
Łaźnie funkcjonowały do lat 80 XX wieku, obecnie jednak nie ma po nich śladu :(

Roßmarktstraße 14-15 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

ul. Koński Kierat 14/15 © sargath7

Dystans to dojazd do i z pracy, dodatkowo w czasie pracy urwałem się do urzędu skarbowego, żeby zapłacić podatek od wzbogacenia się, znaczy się kupiłem rower za pieniądze od których pobrano mi już wcześniej podatek, a teraz dodatkowo no bo się wzbogaciłem...masakra.

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Ul. Grodzka - Szczecin przed 1945r. i dziś

Piątek, 2 września 2011 · dodano: 12.09.2011 | Komentarze 5

Ul. Grodzka znajdująca się w Szczecinie na terenie Starego Miasta, rozpoczyna się od ul. Tkackiej przebiegając przez pl. Orła Białego, dawny rynek Węglowy, aż do Wieży Więziennej Zamku Książąt Pomorskich. Pierwotnie jednak była krótsza, kończąc się już przy pl. Orła Białego. Po za mniejszą długością do połowy XV w. posiadała także nazwę ul. Rolniczej. Dopiero w związku z osiedleniem się zakonu karmelitów w tych rejonach (wzmianka w jednym z poprzednich wpisów) otrzymała pod koniec XVII w. miano Mnisiej (Mönchenstrasse). Na ulicy po opuszczeniu jej przez zakon oprócz szkół znajdowała się do 1944 r. siedziba słynnej księgarni Leona Sauniera, niestety budynek wraz z nalotami alianckimi pod koniec wojny zrównał ją z ziemią. W XIX w., a dokładnie 6 maja 1879 r. w Szczecinie powstają pierwsze torowiska tramwajowe, aby już 23 sierpnia tego samego roku mogły ruszyć pierwsze tramwaje konne. Za budowę i tabor odpowiadała firma ”Stettiner-Straßen-Eisenbahn-Gesellschaft”. Pierwsza linia jednotorowa o numerze 1 przebiegała właśnie przez Mnisią, a cała trasa miała bagatela jak na tamte czasy ponad pięć kilometrów z zajezdnią na ul. Piotra Skargi (Szczeciniacy pewnie wiedzą, że dawna zajezdnia jest obecnie bezczeszczona przez najgorszy sklep rowerowy w Szczecinie - Kadrzyński). Druga linię otwarto bardzo szybko, już 16 października 1879 r. o długości ponad sześć kilometrów. Kariera tramwajów konnych zakończyła się po niespełna dwudziestu latach kiedy to w 1897 nastąpiła elektryfikacja Szczecina i tramwaje konne przestały jeździć 1 maja 1898 r., a zastąpiono je taborem elektrycznym. Po II w. ś. większość budynków zostaje zniszczona, a po przejęciu przez polaków w 1945 r. Szczecina nasza ulica zmienia nazwę na ul. Teofila Firlika, strażaka który zginął pod koniec wojny gasząc liczne pożary. W latach pięćdziesiątych otrzymuje nazwę obecną czyli ul. Grodzka. Niestety nie ma już śladu po torach tramwajowych na ul. Grodzkiej, a wiele pięknych budynków już nie istnieje...
Poniżej widok na zachodnią część ul. Grodzkiej.

Mönchenstraße, Ecke Roßmarkt © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Ul. Grodzka © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Gimnazjum Mariackie - Szczecin przed 1945r. i dziś

Sobota, 20 sierpnia 2011 · dodano: 02.09.2011 | Komentarze 5

Liceum ogólnokształcące nr IX znajdujące się obecnie na pl. Mariackim na Starym Mieście w Szczecinie kryje wiele ciekawostek sięgających okresu średniowiecza. Mimo iż jest obiektem stosunkowo młodym jego podziemia kryją wiele tajemnic i pozostawionych bez odpowiedzi pytań.
W miejscu w którym aktualnie stoi budynek liceum znajdował się kościół mariacki Najświętszej Marii Panny wniesiony w 1263 r. dzięki staraniom księcia Barnima I który po śmierci został złożony właśnie w jednej z krypt przedmiotowego kościoła (potem został przeniesiony na zamek, ale to oddzielny temat dla dociekliwych o tym co się działo ze szczątkami książąt pomorskich).
Fundusze na budowę uzyskano od najbogatszych rodzin ówczesnego miasta.
Przez wiele lat sukcesywnie bazylikę rozbudowywano, ale jako iż była najwyższą budowlą w mieście także była często niszczona przez pioruny podczas silnych nawałnic i burz. Mimo tego w XVIII wieku na rozkaz króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I wieżę kościoła podwyższono i na obchody 500-lecia w 1763 r. mogła się poszczycić wysokością 108 m.
Tragicznym w skutkach był dzień 9 lipca 1789 r. kiedy to mimo zainstalowanego piorunochronu w kościół uderzył piorun powodując pożar który zakończył żywot jednego z najpiękniejszych budynków w starym Szczecinie. Ocalałe rzeczy tj. organy i ołtarz sprzedano do kościoła w Pasewalku, mimo wielokrotnych prób odbudowy ostatecznie w 1830 r. pozostałości zostały rozebrane przez oświeceniowych barbarzyńców, a w miejscu kościoła stanął budynek (zdjęcia) Gimnazjum Królewskiego i Miejskiego, którego projektantem był Scabell. Budynek oddano do użytku w 1832 r. W obecnym już liceum w 2003 podczas prac remontowych w piwnicach natrafiono na wiele szczątków ludzkich będących pozostałościami cmentarza dawnego kościoła NMP, szczątki datuje się na okres XIII – XV w. , a szerzej o pracach archeologicznych można znaleźć w ciekawej pracy dr Przemysława Kołosowskiego.

Alte Marienstiftsgymnasium, Marienplatz 1915 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Liceum nr IX w Szczecinie © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

Dystans z Axisem po lesie - późna akcja więc do domu powrót po ciemku.

Friedrich Wilhelmschule - Szczecin przed 1945r. i dziś

Czwartek, 18 sierpnia 2011 · dodano: 30.08.2011 | Komentarze 6

Budynek mieszczący się przy ul. Grodzkiej 7 jest obecnie siedzibą Spółdzielni Inwalidów Przemysłu Lekkiego im. 7- go Listopada. Obecnie nie odznacza się z zewnątrz niczym szczególnym zwłaszcza, że sąsiadujące z nim bogate architektonicznie budynki stawiają go niejako w swym cieniu. Mimo to posiada bardzo bogata historię i połączył wielu znamienitych ludzi tamtego okresu.
W XV w. obecna lokalizacja budynku na starym mieście, znajdowała się w posiadaniu zakonu Karmelitów, a ulica posiadała nazwę Mnisiej. Tam gdzie obecnie stoi omawiany przeze mnie obiekt, zakonnicy postanowili wybudować kościół św. Anny, niestety budowa opóźniała się znacznie, aż w XVI w. nastały czasy reformacji i zakony zostały rozwiązane przez co budynek pozostał niedokończony. Po kilku latach przeznaczono go na szkołę (Liceum Radzieckie), tę rolę pełnił do 1832. Czasy się zmieniały i zwiększała się świadomość w edukacji, dlatego w latach 1839 – 1840 wzniesiono nowy budynek. Pracami kierował architekt miejski Kremer. Szkoła pierwotnie miała pełnić rolę współczesnej „zawodówki” dla męskiej części społeczeństwa. Oczywiście w tamtych czasach prezentowała bardzo wysoki poziom nauczania.
15 października 1840 nastąpiło uroczyste otwarcie nowej szkoły, czyli w dzień urodzin króla Fryderyka Wilhelma IV, stąd też wzięła się nazwa - Friedrich Wilhelms-Schule (Szkoła Króla Fryderyka Wilhelma). Swoją obecnością w tym dniu zaszczycili m.in. nadprezydent Prowincji Pomorskiej Wilhelm Friedrich Fürchtegott von Bonin, biskup dr Rietschl, tajny radca dworu von Mittelstädt, nadburmistrz Szczecina Hans Albert Eduard Schallehn. Natomiast pierwsze zajęcia odbyły się 16 października.
Najbardziej znamienitymi absolwentami szkoły byli: Hermann Grassmann - odkrywca rachunku różniczkowego, Otto Bohrisch od 1871r. właściciel szczecińskiego browaru Bosman (dawniej J. Bohrisch Bairische Bier Brauerei A.G.), Barnim Grüneberg założyciel firmy produkującej organy Orgelbauanstalt B. Grüneberg Stettin mieszczącej się w tamtym okresie we wsi Zdroje, Ernst Kuhlo dzięki jego nieustannym staraniom Szczecin zabłysł w nocy światłem elektrycznym i zajął czołowe miejsce w obrocie energią elektryczną, dzięki temu powstała Elektrownia Szczecińska A.G. Stettiner Elektricitäts Werke,
Jednym z wybitnych nauczycieli w Friedrich Wilhelms-Schule był Friedrich Wilhelm Gesenius wybitny filolog angielski, twórca „Elementarza języka angielskiego” z roku 1864 wydany w zawrotnej jak na tamte czasy liczbie pół miliona egzemplarzy.
Ze względu na dynamiczny rozwój po około 20 latach trzeba było przenieść szkołę do nowego budynku przy Elizabethstraße 50/51 (obecnie ul. Kaszubska), a stary został przeznaczony na żeńską szkołę Kaiserin-Augusta-Victoria-Schule i później Elizabeth-Schule.
Podczas II w. ś. w skutek trafienia bombą podczas alianckich nalotów 20/21 kwietnia 1943 ogień strawił wnętrza budynku i okrągłą klatkę schodową. Remont niestety nie przewidywał restauracji ozdobnych elementów fasady.

Friedrich-Wilhelmschule 1896 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Spółdzielnia Inwalidów Przemysłu Lekkiego © sargath7

Friedrich-Wilhelmschule 1896 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Spółdzielnia Inwalidów Przemysłu Lekkiego © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Hotel „Preussenhof” - Szczecin przed 1945r. i dziś

Piątek, 12 sierpnia 2011 · dodano: 19.08.2011 | Komentarze 7

Hotel „Preussenhof” - wybudowany w 1802 r. przy Luisenstraße 10-11 (obecnie ulica Staromłyńska w Szczecinie). Hotel wg niemieckiej opinii publicznej tamtego okresu był określany mianem najlepszego hotelu między Berlinem a Pekinem. W jego obrębie znajdował się piękny ogród, kawiarnia oraz restauracja. Hotel i istniejąca przy niej restauracja mogła pochwalić się zabawianiem takich osobistości jak cesarz Austrii Franciszek I, następca tronu Włoch, król Albert z Saksonii oraz co ciekawe Hans Christian Andersen w czwartek 1 sierpnia 1844 roku wracał przez Szczecin z Drezna do Kopenhagi. W czasie wojny podczas nocnego nalotu na Szczecin z 20/21 kwietnia 1943 roku hotel został trafiony bombą w wyniku czego spłonął dach. Po wojnie został odbudowany, a obecnie budynek wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Hotel Preussenhof 1927-1931 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Hotel „Preussenhof” obecnie sąd administracyjny © sargath7

Hotel Preussenhof 1927 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Hotel „Preussenhof” obecnie sąd administracyjny © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

Pałac Klasycystyczny - Szczecin przed 1945r. i dziś

Czwartek, 26 maja 2011 · dodano: 01.06.2011 | Komentarze 0

Pałac Klasycystyczny – zwany jest także pałacem Velthusena umiejscowiony na rogu ulic Staromłyńskiej i Łaziebnej. Wzniesiony w latach 1778-1779 przez G. Velthusena który był szczecińskim kupcem pochodzącym z Holandii. Budynek przystosował do jako skład wina, a za względu na zamiłowanie do sztuki nadał mu barokowo klasycystyczny wygląd. Od 1853r. mieściła się tu fabryka i sprzedaż fortepianów Wolkenhauera, a w latach 1920-44 pałac był siedzibą Prowincjonalnego Banku Pomorskiego. Pod koniec wojny 18 sierpnia 1944 pałac uległ zniszczeniu podczas alianckich nalotów, odbudowany dopiero w 1962 r. W nadprożach środkowej kondygnacji umieszczono popiersia dwudziestu polskich i zagranicznych kompozytorów, dodatkowo fasada budynku w wielu miejscach nawiązuje zdobieniami do specjalności Velthusena, np. sceny winobrania. Do dni dzisiejszego budynek jest siedzibą Zespółu Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego.

Wolkenhauersches Haus 1906-1927 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Pałac Klasycystyczny © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.

Pałac Pod Globusem/Grumbkowa - Szczecin przed 1945r. i dziś

Poniedziałek, 23 maja 2011 · dodano: 01.06.2011 | Komentarze 0

Pałac Pod Globusem/Grumbkowa – pałac mieszczący się na placu Orła Białego. Wybudowany w latach dwudziestych XVII wieku (dokładna data jest kwestią sporną). Wybudowany na potrzeby siedziby naczelnego prezesa i kanclerza Filipa Otto von Grumbkowa, stąd pierwotna nazwa pałacu. Zaprojektowany przez Filipa Gerlacha i de Montarques’a – berlińskich architektów, natomiast zdobienia wykonał rzeźbiarz J. Glume. W 1759 roku urodziła się w pałacu księżniczka Zofia Dorota Wirtemberska późniejsza caryca Rosji Maria Fiodorowna, żona cara Pawła I, a po dwudziestu trzech latach budynek trafił w ręce rodziny Wietzlow. Podczas wojen Napoleońskich pałac został zburzony, a w jego miejsce postawiono nowy gmach, zaprojektowany przez Franza Wichardsa, wprowadzając przy tym wiele zmian będąc od 1890 roku już w rękach Towarzystwa Ubezpieczeniowego "National" i pozostając w niezmienionej formie do dnia dzisiejszego przyjmując styl neobarokowy. Zewnętrzne mury gmachu pokryto licowaną silikatową cegłą i zmieniono dekorację zewnętrznej fasady. W oknach parteru umieszczono ozdobne kraty. W tympanonie widać herb z gryfem pomorskim, a pod nim głowę kobiety, otoczony motywami roślinnymi, symbolami żeglarskimi i lekarskimi. Wierzchołek tympanonu ozdobiono globusem opartym na dwóch lwach który symbolizował światowy zasięg interesów firmy National, od niego też wzięła się nazwa pałacu – „Pod Globusem”. Od zakończenia wojny pełnił rolę ośrodka szkoleń partyjnych, a od 1961 był siedzibą Liceum Medycznego i Urzędu Marszałkowskiego. Obecnie znajduje się w nim Akademia Sztuki.

National Versicherung 1931 © sargath7

żródło zdjęcia portal - www.sedina.pl

Pałac pod Globusem © sargath7

Więcej z serii Szczecin przed 1945r. i dziś

.